Biedna Audrey Tautou! Nie może się odkleić od postaci Amelii. Chyba pozostaje jej zestarzeć się, zbrzydnąć i zacząć grać role charakterystyczne. Książkę Anny Gavaldy, której adaptacją jest film Berriego, także reklamowano w Niemczech hasłem: "Świat Amelii". Ja tam wielkich podobieństw między "Po prostu razem" a dziełem Jeuneta nie widzę, poza czysto powierzchownymi - i tu, i tu akcja dzieje się w Paryżu, a Tautou znowu gra zwykłą, sympatyczną dziewczynę. U Berriego jednak rzadziej się uśmiecha, nie czyni cudów i nie jest tak słodka, jak Amelia. Potrafi się wkurzyć albo bezceremonialnie wejść facetowi do łóżka, gdy ma ochotę na seks. Życie nie pieści Camille. Pracuje jako sprzątaczka, mieszka na ciasnym i zimnym poddaszu, jest samotna. Do czasu, gdy poznaje uroczego Philiberta, potomka arystokratycznego rodu, opiekującego się wielkim i wiekowym mieszkaniem od frontu kamienicy. Z dobroci serca udostępnia on Camille jeden z pokojów, co nie podoba się jego kumplowi i współlokatorowi. Franck jest przeciwieństwem Philiberta - zwalisty, zarośnięty, gburowaty, agresywny, co noc sypia z inną dziewczyną. I on jednak ma swoją zgryzotę. Opiekuje się kochaną babcią (Francoise Bertin), która zaniemogła i trafiła, wbrew własnej woli, do domu spokojnej starości. Tautou wypada wiarygodnie, lecz to nie ona ma tu najciekawszą rolę. Film nabiera rumieńców, gdy zestawia ze sobą romantycznego i staromodnego Philiberta (w interpretacji Laurenta Stockera), walczącego z własną nieśmiałością i jąkaniem się, oraz plebejskiego Francka, który zarazem jest genialnym kucharzem i ma interesującą aparycję Guillaume’a Caneta. Jak wiadomo, stara zasada, że przeciwieństwa się przyciągają, znacznie częściej sprawdza się w kinie niż w życiu. Dotyczy ona zresztą nie tylko obu panów, ale również Camille i Francka, którzy - rzecz jasna - zaczną w końcu czuć do siebie coś zupełnie innego niż niechęć. "Po prostu razem" głosi pochwałę przyjaźni, dobrowolnych układów przeciwstawionych arbitralnym więzom rodzinnym. Camille spotyka się od czasu do czasu ze swoją matką, lecz obie umieją jedynie na siebie warczeć. Natomiast przyjaźń czworga bohaterów (bo trzeba jeszcze doliczyć babcię Francka) formułuje się wbrew rozmaitym stereotypom związanym z płcią, wiekiem czy pochodzeniem społecznym. Jest to miłe, ale też, niestety, mdłe, bo pozbawione silniejszych akcentów dramatycznych. Odwracając ten idealistyczny obraz, można cynicznie powiedzieć, że jak są pieniądze, to i przyjaciele się znajdą. Tak bowiem wynika z filmu, zwłaszcza, że w zakończeniu twórcy tracą szansę, by dodać "Po prostu razem" trochę smaku. Komuna przyjacielska zaczyna się rozpadać, w relacje bohaterów wkrada się gorycz i melancholia. Jesteśmy krok od stwierdzenia, że utopie szybko się kończą lub zgoła nie istnieją, a w życiu, jak śpiewał Ryszard Riedel, "piękne są tylko chwile". Lecz zamiast pięknej chwili zadumy otrzymujemy pospieszny i banalny happy end. Przez niego wychodzi na jaw kolejne podobieństwo "Po prostu razem" do "Amelii". W obu wypadkach mamy do czynienia zaledwie z bajką.

Séverine Vincent - profil osoby w bazie Filmweb.pl. Filmografia, nagrody, biografia, wiadomości, ciekawostki.

po prostu razem ensemble c est tout 2007 lektor pl